Γεννήθηκα άσχημος 2

Από τη στιγμή που άρχισα να περπατάω, άλλο ένα ζήτημα προέκυψε για τον Πικάριο. Ο υιοθετημένος γιος του λιποθυμούσε στα καλά καθούμενα. Κάποιο πρόβλημα που είχα κληρονομήσει από τους πραγματικούς γονείς μου, με έριχνε κάτω στα ξαφνικά.
Οι γιατροί μίλησαν για κρίσεις πανικού που προέρχονταν από μεγάλο άγχος.

«Μα είναι μωρό, πως μπορεί ένα μωρό να έχει άγχος;» απορούσε ο Πικάριο.

Ένας γιατρός  του είπε κατάμουτρα «επιτέλους κυριε Πικάριο, κάθε μέρα είστε εδώ, δε βλέπετε πως το παιδί έχει πρόβλημα; Αρκεί να το κοιτάξετε για να το καταλάβετε. Γιατί ταλαιπωρείστε κάθε τόσο και ταλαιπωρείτε κι εμάς; Ο γιος σας είναι εξαιρετικά δύσμορφος. Το κακό είναι πως έχει υποσυνείδητη επίγνωση αυτής της δυσμορφίας του κι αυτό, πάλι υποσυνείδητα,του προκαλεί τις κρίσεις. Γνωρίζει πως κανένας δεν επιθυμεί να το πλησιάσει.»

Ο κύριος Πικάριο σηκώθηκε, με πήρε ξανά στην αγκαλιά του και μου χαμογέλασε για μια ακόμη φορά «Μικρούλη, αυτός είναι ένας άθλιος γιατρός». Κι εγώ ξαναλιποθύμισα μέσα στα χέρια του.

«Αφού του αρέσει λοιπόν να λιποθυμάει, ας λιποθυμάει. Μπορώ να κάνω κάτι άλλο;» Κι από εκείνη τη στιγμή, ο Πικάριο με άφηνε να λιποθυμώ δίχως να τρομάζει, δίχως να μου φωνάζει να ξυπνήσω, δίχως να με ταρακουνά ή να με λούζει με νερό. Με άφηνε να κείτομαι ξερός στο πάτωμα ή έξω στην αυλή. Πηδούσε από πάνω μου αν του έκοβα το δρόμο και συνέχιζε ό,τι έκανε και πριν. Κι εγώ έμενα εκεί με τα χέρια συνήθως διάπλατα ανοιχτά και τους τεράστιους κοπτήρες μου να προεξέχουν από τα στραβά μου χείλη για να δείχνω ακόμη ασχημότερος.

Κάποια στιγμή, λίγο πριν πάω σχολείο, αποφάσισε να μου δώσει όνομα. Βαπτίστηκα επισήμως με το όνομα Γκαλί Πικάριο και λιποθύμησα αμέσως μόλις το χέρι του παπά άγγιξε το κεφάλι μου. Ο παπάς έκανε γρήγορα το σταυρό του και αποφάνθηκε πως η λιποθυμία μου αυτή την ώρα που θα δεχόμουν τη χάρη του Θεού, ήταν ιδιαιτέρως ύποπτη, ειδικά αν τη συνδέαμε με το παρουσιαστικό μου που όσο μεγάλωνα τόσο έμοιαζε με αυτό ενός δαίμονα ο οποίος είχε ξεπηδήσει από τις σελίδες κάποιου βιβλίου μεσαιωνικής μαγείας.

Την πρώτη ημέρα που βαπτισμένος πια πάτησα το πόδι μου μέσα στη σχολική τάξη, επικράτησε πανζουρλισμός. Μερικά παιδιά άρχισαν να κλαίνε, άλλα άρχισαν να γελάνε και κανα δύο με πλησίασαν και προσπάθησαν να τραβήξουν τα μαλλιά μου ρωτώντας με αν είναι αληθινά. Αντί να τρομάξω ή να θυμώσω στάθηκα εντελώς μαγεμένος από εκείνο το ανεπάντεχο άγγιγμα στο κεφάλι μου κι όχι μόνο τους άφησα να μου τραβήξουν τα μαλλιά, αλλά τους παρότρυνα να κάνουν το ίδιο και στο υπόλοιπο πρόσωπο. Ο πρώτος μού τράβηξε τα καπάκια των ματιών για να δει αν μπορούν να ξεζαρώσουν και να δείξουν φυσιολογικά, ο δεύτερος μου τράβηξε τη μύτη για να δει αν μεγαλώνει κι άλλο και άλλος ένας έχωσε τα δάχτυλά του μέσα στο στόμα μου για να δει αν έχω δόντια κροκόδειλου όπως ψιθυρίζονταν. Ο δάσκαλος δεν αντέδρασε ιδιαίτερα εκτός από ένα ξερό «Όλοι στα θρανία σας. Δεν παίζουμε μέσα στην τάξη. Γκαλί φρόνιμα παρακαλώ»

image: φωτογραφία από το Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ιδρυμα στο Ναύπλιο, Αυγή Μελέτη