Ο φύλακας 2

                                              Ημέρα 11^η

Ο Μοδέστος δεν έχει ιδιαίτερες σχέσεις με τους υπόλοιπους ταξιθέτες . Συνεννοείται με δυσκολία μαζί τους ακόμη και για τις βασικές ρυθμίσεις της καθημερινής δουλειάς. Είναι ο τυπικότερος όλων. Του λείπει παρ’ όλα αυτά αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν «πνεύμα συναδελφικότητας». Είναι ο τελευταίος στον οποίο θα στραφούν οι υπόλοιποι για να τους καλύψει μια παρασπονδία και είναι ο πρώτος στον οποίο ανατίθεται ένα δυσκολότερο καθήκον. Δε διαμαρτύρεται ποτέ ό,τι και αν του ζητήσει η διεύθυνση του θεάτρου να κάνει, όμως διαμαρτύρεται εγγράφως και δίχως καμία  καθυστέρηση, αν διαπιστώσει ότι κάποιος ταξιθέτης προσπαθεί να αποφύγει τη δουλειά ή αν φερθεί με αγένεια σε θεατή. Οι άλλοι ταξιθέτες τον αντιπαθούν σφόδρα. Μιλούν για αυτόν χρησιμοποιώντας τις χειρότερες και τις πιο υποτιμητικές βρισιές πίσω από την πλάτη του και τα πιο ραφιναρισμένα υπονοούμενα όταν εκείνος είναι μπροστά. Στην αρχή νόμιζα ότι απλώς δεν έδινε σημασία, αλλά τελικά ο Μοδέστος δεν καταλαβαίνει τι γίνεται γύρω του. 

Ημέρα 20^η

Η κυρία με το κουμπί ξαναήρθε. Του έδωσε ένα ακόμη. Αυτή τη φορά δεν του το έβαλε στο χέρι αλλά με αυθάδεια το έχωσε κατευθείαν στην τσέπη του σακακιού του. Ο Μοδέστος ταράχτηκε περισσότερο από την προηγούμενη φορά. Την οδήγησε ξανά στη θέση της δίχως να μιλήσει. Όταν τα φώτα έκλεισαν και η αυλαία άνοιξε, έτρεξε και κρύφτηκε στο πίσω μέρος του θεάτρου. Είδα το στέρνο του να ανεβοκατεβαίνει γρήγορα και αισθάνθηκα την αναπνοή του να καίει. Αυτή η τόσο ζεστή ταραγμένη ανάσα με έκανε να αναπηδήσω, αν μπορώ βέβαια να πω κάτι τέτοιο στην κατάσταση στην οποία βρίσκομαι τώρα. Δεν τον είχα ικανό να κρύβει τόση θερμότητα μέσα του. Η γυναίκα αυτή είναι μια καλοβαλμένη ηλικιωμένη με γαλαζωπά μαλλιά. Αναρωτιέμαι γιατί ξαναήρθε να παρακολουθήσει την ίδια παράσταση.

Ημέρα 22^η

Τον τσάκωσα να κρύβεται στα παρασκήνια. Μόλις το θέατρο έκλεισε, εκείνος βγήκε από την κρυψώνα του, απενεργοποίησε το συναγερμό και άρχισε να βολτάρει αυτοκρατορικά στους διαδρόμους, στο φουαγιέ, στον εξώστη, στην κεντρική αίθουσα. Άγγιζε ελαφρά τους τοίχους καθώς περνούσε δίπλα τους. Και τις πλάτες των βελούδινων πολυθρόνων

Ημέρα 23η

Γιατί η διοίκηση μου ανέθεσε να είμαι ο φύλακας άγγελος του Μοδέστου; Δεν κάνει ποτέ κάτι το ριψοκίνδυνο. Η καθημερινότητά του είναι επαναλαμβανόμενη και ανιαρή. Ακόμη και η χθεσινή βραδινή έξαρσή του είχε τη νωθρή βραδύτητα μιας υγρής επιφάνειας που κάνει κύκλους γύρω από το κέντρο της.  Θα ζητούσα αλλαγή αλλά υπάρχει κάτι στο βάθος των ματιών  του που με εμποδίζει ακόμη από το να το κάνω. Η έκφρασή στο πρόσωπο του Μοδέστου θυμίζει πορτραίτα αυτοπροσωπογραφιών γνωστών ζωγράφων. Ατενίζει κάτι που μόνο εκείνος μπορεί να δει. Κι εκείνο του επιστρέφει μια αντανάκλαση.

Ημέρα 30η

Είμαι ένα μήνα κοντά του και αδυνατώ να τον κατανοήσω, έστω και  ελάχιστα. Αρχίζω μόνο να αντιλαμβάνομαι γιατί κανείς από εμάς δεν ήθελε να τον προσέχει. Ποιος θέλει να είναι φύλακας άγγελος ενός ανθρώπου στρυφνού και αμίλητου; 

image: Witold Wojtkiewicz